Doğum günüm bugün. Ama hiç farkında değilim. Sönüklüğünden ziyade yokluğu var bugün. İnanılmaz melankoliğim şu zamanlarda. Gerçi son 6-7 aydır hep böyle ya, neyse.
Ama bugün farklı olmalıydı ya. 2 kişi hatırladı. Biri hayatımda tanıyıp tanımış olabileceğim en güzel insan Emel. Diğeri herkesi eşit seviyede seven İrem. Sanırım şu zamana kadar hiç arkadaş edinememişim şu zamandan sonra da hiç gereği yok. Ablamlar bile ben söyleyince hatırladı...
Bu tür şeylere önem vermediğimi düşünürdüm, insanın ihtiyacı oluyormuş... Üye olduğum bir kaç forum sitesinden geldi mail onlara bile şeker almış gibi sevindim. Doğum günleri artık korkulu rüyam. Yalnızlığımı, yokluğumu anlıyorum. Sevinemiyorum bile. Ne yaptım ben? Sürekli bir yerlerden eksiltiyorsun tanrım beni! Düzelemiyorum bir türlü, neden?
Tutamıyorum gözyaşlarımı, gereksiz yere süzülüyorlar, alty tarafı doğum günü değil mi? Mutlu zamanımda kimse yanımda olamıyor, kötü günümde kim benimle olacak?
En iyi arkadaşım, dostum dediğim insan bile tenezzül edip ulaşmadı. 2 kişi biliyormuş beni, çok ilginç. Sanırım bundan sonra daha umursamaz olmam gerekiyor. Kopuk bağlarımı biraz daha koparıcam herkesten, biraz daha yok olucam... Ezilicem, soğucam insanlıktan, beni bu hale onlar getirdi. Ağlayamıyorum bile.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder